Wisseling van de wacht bij Dames 1

Dames 1 heeft het moeilijk dit seizoen, maar hoopt toch nog binnenboord te blijven in de Topdivisie. Op zaterdag 1 april was het moment om een en ander op een rijtje te zetten en het afscheid aan te kondigen van het vertrek van een groot deel van de staf, alsmede speelster Annemarieke Klaasen. Een afscheid van een aantal fijne mensen is het oordeel. 

Twan Kraan gaat ons niet per se verlaten, maar willen we wel bedanken. Onze persoonlijke driller. Door jou worden wij elke week een beetje sterker en wordt ons voetenwerk elke week een beetje sneller. Daarnaast ook de beste leraar in het verschil tussen recht en links, of was rechts nou links? Bedankt Twan.

Ten eerste gaat Annemarieke Klaasen, ook wel bekend als Klippie, ons verlaten na drie seizoenen. Deze meid heeft alles in haar tas, alles dubbel en je kan voor alles bij haar terecht, want als je wat bent vergeten, dan is Klippie degene bij wie je moet zijn. Een keiharde werker en een hele lieve meid met een hart van goud.

Even voor de mensen die niet weten waar zij woont, Klippie woont in Almere… Ja echt, Almere. Dat betekent elke trainingsdag 120 km heen en 120 km terug, 240 km op één dag. Laten we een rekensommetje maken: Eerste paar weken dit seizoen, een week of 10, drie trainingen in de week: 240 uur x 3 trainingen x 10 weken= 7.200km.
Daarna ging Klip op maandag meetrainen bij Keistad (haar nieuwe cluppie!) en bij ons 2x, dus dat betekent een week of 22 x 2 trainingen x 240 uur = 10.560 km. Tel daar de wedstrijden bij op: 11x naar Doetinchem (en terug) en 11x naar overal in het land, laten we daar ook gewoon het gemiddelde van 240 km totaal aanhouden, is 22x 240 = 5.280 km. Dat maakt een totaal van 23.040 km.
En daar zijn de extra teamuitjes of voorbereidingen niet eens bij genomen. Afgerond 25.000 km. Dat is 5x heen EN weer naar Madrid. Alleen voor ons, alleen voor volleybal. Daar kun je alleen maar heel dankbaar voor zijn. We gaan je missen Klip en heel veel succes bij Keistad.

Ook Tim ten Pas gaat ons verlaten.

Onze stille kracht als rechterhand van Jeroen. Iemand die eigenlijk geen tijd over heeft voor volleybal, maar er wel alles aan doet om die tijd te creëren, wat ontzettend wordt gewaardeerd.

Een bemoedigend woord, tactische tips, schop onder de kont en luisterend oor zorgden ervoor dat we altijd bij hem terecht konden. Bedankt Tim, we gaan je missen.

Dan Kees Stelwagen, Keesie voor ingewijden. Aan het begin moesten we wennen aan zijn uitspattingen die begonnen met: MUIS!, we dachten, waar is die man naar op zoek? Maar het bleek dat hij zijn dochter aanspoorde. Kees is degene die ons echt allemaal heeft ontzorgd. Eten (zowel zelf gemaakt als geregeld), drinken (van water tot alcohol), een pijnstiller, een teamschaal, een lief woordje of een strenge blik

Deze man heeft het allemaal in zijn arsenaal. Hij zorgde ervoor dat wij ons volledig konden focussen. We gaan je missen Kees!

En tot slot, Jeroen Peeters, onze trainer. De man die wij niet zómaar laten gaan. In al onze volleybaljaren bij elkaar (en dat zijn er onderhand een hele hoop) hebben wij nog nooit een trainer meegemaakt met zoveel passie voor de sport, maar vooral ook zoveel hart voor zijn team.
Door het vuur en terug gaat hij om ervoor te zorgen dat zijn team het beste krijgt, waarvoor zelfs ‘jouw moeder’ werd ingezet. Zo vaak zelfs dat we weleens hebben gedacht ons team Orion ‘mijn moeder’ Dames 1 te noemen. Nee gekheid. Jeroen, we gaan je missen! Jouw passie, je energievolle uitspattingen, je hart op de tong en daarnaast je grapjes die soms een kern van waarheid hadden,  maar vooral ook gekheid waren.
Jij hebt ervoor gezorgd dat wij als team de afgelopen jaren, naast dat we heel veel hebben geleerd van elke keer weer een originele training, ook echt een team zijn geworden en gebleven. Jeroen, echt hééél erg bedankt.

Team Dames 1

Foto aanhef: afscheid van Jeroen, Annemarieke (1)  en Tim. Foto Martien Wassink.