Een leven naast volleybal

Dat volleybal best veel van onze tijd en aandacht vraagt is voor ons volleyballers de normaalste zaak van de wereld. Minimaal twee avonden in de week trainen, op zaterdag een wedstrijd spelen, nog gezellig wat drinken met je teamgenoten of collegatrainers en andere volleybalidioten en waarschijnlijk ook nog wel een wedstrijd kijken van een ander team.

Tel daar nog een aantal uren reistijd en voorbereidingstijd bij op en we  tikken wel een halve werkweek aan. En dan nog even een fulltime studie, stage en/of baan tussendoor afgewisseld met het onderhouden van vriendschappen en familie. En de tuin, de auto en je huis natuurlijk. Maakt met elkaar best een intensieve manier van leven. Toch weten we niet beter: zo is het gewoon.

Toch blijkt het ook best lekker om, vanwege de coronacrisis, wat extra vrije tijd te hebben. De afgelopen weekenden mocht ik ervaren, dat het niet spelen van wedstrijden ruimte geeft om met meer tijd, ontspanning en aandacht dingen te doen waar je normaal niet aan toe komt: de plintjes die sinds 2006 al wachten op hun plekje langs de muren, een weekendje weg met je geliefde, een nichten- en nevendag en oja een hele dag met een leuke groep meiden deelnemen aan de halve finale van het NOJK.
Toch stiekem weer volleybal dus. De weekenden vlogen voorbij. Net als het seizoen, waar we goede zaken deden tegen VCV. Mede doordat één van onze concurrenten verrassend verloor van Rebelle.

Tekst: Jeroen Hamminga
Trainer/Coach Dames 2